jaja, wij zijn alweer terug thuis, al eventjes. Drie weken met Daan op verlof bleek net iets teveel van het goede. Niet dat het geen ongelooflijk schatje is (je kon er nergens mee komen zonder de andere vrouwelijke aanwezigen totaal te charmeren) maar het gebrek aan een afgebakende ruimte waar Daan even volledig zijn zin kon doen begon zwaar te wegen. Daarnaast waren de bedden op de verschillende locaties niet van de beste kwaliteit…
Ik heb op verlof uiteraard heel veel leuke dingen bedacht om over te bloggen waarvan ik me nu uiteraard niets meer van kan herinneren (grrr).
We zijn dus eerst een weekje Provence gaan doen samen met een bevriend koppel met ook een kindje van Daans leeftijd. Er was aan dat huisje een groot zwembad dat ook heel diep was. En waar geen omheining rond was. Ge voelt hem al komen, we hebben daar onze “pere” gezien om die twee uit het zwembad te houden.
Het is ons zo goed als gelukt, slechts één keer is Daan in het zwembad gestapt, zonder onze toestemming, terwijl we er gewoon op stonden te kijken… Hij is toen wreed verschoten en het andere kindje ook maar dat heeft ze niet weerhouden om de rest van de vakantie te blijven flirten met de zwembadrand. Ik snap niet dat wij evolutionair gezien geen twintig paar ogen hebben…
Verder is op reis gaan met andere ouders tricky. We hebben het er, denk ik, goed vanaf gebracht daar we nog “on speaking terms” zijn. Maar het is moeilijk om je niet te moeien in de opvoeding en gang van zaken bij een ander. Vooral dan onbewust, omdat je gewoon bent van bepaalde zaken gewoon te doen zoals je gewoon bent.
Je hebt ook een ander ritme en andere eetgewoontes en gewoon gewoontes waar je je niet van bewust bent tot je met andere mensen een week samenleeft. Het is op zijn minst interessant.
Na de Provence was het de bedoeling om verder door te rijden naar Italië en daar nog twee weken te kamperen. We zijn tot in Camogli gereden via Cannes (zalig lunchen op de croisette) en Monaco, hebben daar 1 dag in een gezellige herberg blijven logeren en zijn dan 400 km teruggereden naar Frejus. Reden, nergens zandstrand, nergens plaats op het strand, nergens parkeerplaats voor monovolume met remorke, trappen, trappen en nog eens trappen om tot het strand te komen. Niet te doen dus voor onze bambino en charette. Dus wij naar Club Colombier in Frejus. Ik had deze opgezocht via mijn nokia telefoon dus we zijn moeten afgaan op de recensies. Het was geen slechte camping maar ook niet om te zeggen Waauw. We hadden er een kleine stacaravan type Provence, wat het enige was wat er nog te huren viel en na 800 km op 2 dagen hadden we geen zin in nog verder zoeken. (mijn les geleerd -mijn mama had het gezegd- van in de toekomst wat meer op voorhand te plannen met kindjes, en niet meer op “den wilden boef” vertrekken) Onze stacaravan lag naast de discotheek en over het grote restaurant. We gingen geen last hebben van de disco verzekerde de dame van de camping ons. En ze heeft gelijk gehad, ze was er wel vergeten bij vertellen dat het restaurant ook de plaats was waar alle laatavond animatie doorging (tot 12h), wat een lawaai vanjewelste was. Nee, van de disco hebben we geen last gehad…
Elke dag deden we ook een uitstapje, eens naar Fréjus (redelijk ok) St-Raphaël(druk en vies) ne keer naar het strand, naar St-Tropez… Wat was dat een tegenvaller! Man man, van mijn leven niet meer (of t’is met ne chiquen boot waar ik niet af moet). Als je mij een beetje kent ga je het volgende verhaal nog iets beter snappen. Dus, we beslissen om naar St-Tropez te gaan, ik steek mijn mannen in hun witte broek en blauwe polo, haartjes naar dezelfde zijde, mijn mannen zien er piekfijn uit. Zelf trek ik ook de registers van mijn koffer open en weg zijn wij. Jammer genoeg had blijkbaar iedereen die dag het briljante idee om naar St-Tropez te gaan want we hebben er meer dan een uur en half over gereden. Op een gegeven moment was het zo erg dat we dan maar eraf zijn gereden richting Grimaud en daar even een pitstop hebben genomen.
We wagen ons na de middag weer in het verkeer en eindelijk komen we aan in St-Tropez. Het is ondertussen bloedheet, de parking staat stampvol (maar we vinden wonder boven wonder nog een plekje) en op dat moment laat mijn lijf het compleet afweten. Op van de stress en de hitte start alles in mijn darmen te bewegen, twee weken verlof-eten wil er plots collectief uit! Ik ben dan gespurt naar de dichtstbijzijnde vettige openbare WC op die parking en daar in St-Tropez, helemaal badend in het zweet en bibberend van de zenuwen heeft mijn lijf zich dan ontdaan van alles wat erin zat. Toen was voor mij de fun eraf. Waar was de jet-set en glamour? Mee in het WC in St-Tropez. Tot overmaat van ramp blijkt dan dat de meute mensen waarin we ons verder begeven naar de boten van die trashy Engelse grieten te zijn die glamour verwarren met glamour-modelling (zo van dat dikke borsten dikke billen veel make-up naakt). Ik heb er het mijne van gedacht. Als ik ooit nog een voet zet in St-Tropez dan is het omdat ik er per boot ben afgezet en mij moet verzetten in nen chiquen bak om naar het dichtsbijzijnde 5-sterrenhotel gevoerd te worden (nooit meer dus…)
Maar afgezien van dat is het dus een tof verlof geweest en er moet altijd zoiets gebeuren want anders heb je niets te vertellen als je thuis bent hé 🙂
De voorbije week hebben we gezellig thuis doorgebracht en de reden dat ik nu maar pas kan bloggen is omdat Daan met een magneet over mijn harde schijf is gegaan van mijn VAIO en mijn PC is gecrasht en Koen de volledige week zich heeft gewijd aan recoveren van verloren gewaande bestanden en het installeren van mijn nieuwe PC de HP Notebook Pavilion.
So, I’m back in style!
PS: waren we ons fototoestel nog kwijt ook toen we thuiskwamen maar gelukkig hadden we het vergeten op de camping en zat het deze donderdag al in de post! Oef
Silmarven 