Verkiezingen

Aan alle VRIJE burgers van dit land die morgen MOGEN gaan zitten en mee mogen zorgen voor de goede gang van zaken tijdens onze VRIJE verkiezingen waar wij als VRIJE burgers mee mogen KIEZEN en deelnemen aan onze DEMOCRATIE, geniet van je zondag, omhels het feit dat jullie in een VRIJ land leven waar je VRIJ mag kiezen. Ik ben trots op jullie!

[Gastblog] De programmeerbare wereld

De laatste dagen is er heel wat heisa ontstaan over de Britse plannen om kinderen vanaf het basisonderwijs te leren programmeren. Als gedreven Coderdojo coach was ik erg verbaasd over de verontwaardiging van sommige mensen en groeperingen. Mijns inziens zijn er twee elementen die meespelen in de weerstand tegen deze initiatieven. Enerzijds is er een kortzichtige visie op wat “programmeren” is en anderzijds een gebrek aan inzicht (of verbeelding) over onze snel veranderende wereld.

Onze ouders komen uit een generatie waar mensen zélf nog dingen maakten. Mijn grootvader bouwde zijn serres en stallen zelf en mijn vader timmerde een werkbank in elkaar waarop in de loop der jaren de meest wonderlijke kuntselwerken en machines ontstonden.
In de laatste dertig jaar is onze leefwereld steeds meer digitaal geworden. Jammer genoeg is de cultuur van dingen zélf doen en zélf in elkaar steken niet mee geëvolueerd. Uiteraard zijn er steeds amateur-programmeurs of digitale kunstenaars geweest, maar de eerlijkheid gebiedt om ons te zeggen dat dat een niche is en zeker niet “mainstream”. De man in de straat heeft er zich bij neergelegd dat zijn digitale werkmiddelen gemaakt worden door grote bedrijven en dat hij zich moet schikken naar wat zij aanleveren.

Wanneer we praten over “kinderen leren programmeren”, dan bedoelen we dat we van onze kinderen terug “makers” willen maken, in plaats van enkel “consumenten”. We leren hen het digitale equivalent van nestkastjes bouwen, of een litho graveren, of zelf een gitaar knutselen. “Programmeren” is in deze context niet het aanleren van een programmeertaal als Java of C++. Het gaat erom dat ze leren hoe ze een computer kunnen laten doen wat ze zélf willen, in plaats van wat er standaard inzit. Iemand die zegt dat we van onze kinderen apathische robots en nerds willen maken miskent de enorme creativiteit en vrijheid die we hen eigenlijk willen meegeven!

Een tweede belangrijke aspect is dat de wereld om ons heen ook steeds meer “programmeerbaar” wordt. Uiteraard zet deze trend zich initieel vooral in in de digitale wereld. Iemand met een beetje kennis van zaken kan vandaag zelf kleine programmaatjes schrijven om informatie uit Google of Facebook of andere systemen te halen. Deze bedrijven beheren bijna al onze persoonlijke informatie, maar ze geven ons ook de kans om er zelf mee aan de slag te gaan. Ook overheden stappen meer en meer in verhaal van “open data” waardoor iedereen toegang kan krijgen tot publieke informatie om er digitaal mee aan de slag te gaan. In een moderne democratie kan men zo’n evolutie alleen maar toejuichen.

Met de revolutie rond 3D printen zien we dat deze trend zich doortrekt naar de fysieke wereld. Met gratis software en een beetje kennis van zaken worden de meest wonderbaarlijke creaties realiteit. Het is moeilijk om de volledige impact hiervan op 20-30 jaar in te schatten. Wat zeker is, is dat we op de rand staan van een programmeerbare wereld, die we zowel digitaal als fysiek persoonlijk naar onze hand kunnen zetten! Op voorwaarde dat we noties hebben van programmeren uiteraard…

Koen Pellegrims
Ondernemer, gastdocent aan Thomas More en gedreven Coderdojo coach
@kpellegr

De kinderen tonen hun creaties op het eind van de coderdojo

Fien

Op 14 september werd mijn metekindje Fien geboren.
Dat was een speciale dag, het kindje van mijn kleine broer en dan nog een meisje.
Jongensgeweld hebben we hier al meer dan genoeg.

Met mijn studies grafische vormgeving afgerond was het voor mij een evidentie dat ik mijzelf mega opdrong om het kaartje te mogen maken:
Een drieluik met een persoonlijke tekst van mijn broer aan zijn pasgeboren dochter met uitnodiging voor babyborrel.

Ik maakte ook nog een gigantische banner voor in de tuin maar daar ben ik de foto blijkbaar van kwijt nog eens opnieuw maken.

Ik maakte ook nog een verpakking voor de suikerbonen en snoepjes voor de kindjes:
Buiten de foto van deze pot, ben ik ook daar dus vergeten foto’s van te nemen. Ik ben ze u nog verschuldigd want (al zeg ik het zelf) het was echt mooi.

Voila de rest van de foto’s

Ik wou als meter ook nog een speciaal cadeautje maar aan een eigen naaiproject durfde ik mij nog niet wagen.
Ik vroeg dan maar aan een echte pro om voor mij iets moois te maken. Allé voor Fien dan toch.
Ik kocht de stof en de fleecen Paspelpoes An maakte er iets super moois van.

Foto van Paspelpoes An

Zo vredig dat ze slaapt 🙂

bavetten

Babyboom in de straat, 5 kindjes om minder dan 3 maanden. Ik vond dat wel speciaal en wou dan ook een effort doen.
Voila, 5 bavetten met bijpassend mondveegdoekje.
5 gelukkige mama’s, 5 trendy babies

Recycling

T-shirt wordt cosy broekje voor 2yold

 

T-shirt (gewassen, te klein geworden…)

Patroon voor broek van Dana Made It

 

Broek

 

doekskes

Ons mama gaat lachen maar sommige dingen leert ge pas als ge er met uw twee voeten instaat.
Zo is er dus hier in huis een kuisfetish mbt het eiland. Wij hebben als keuken een prachtig wit glanzend eiland waar je, als de zon door onze ramenpartij schijnt, ALLES op ziet. Niet bevorderlijk voor een koppel dat daar letterijk fysiek van af ziet.
Dus wordt hier nogal eens de vod boven gehaald. En die vod wordt hier ook zeer frequent gewassen. Dus een vod moet hier tegen een stootje kunnen want die moet ook al eens vuile handen, snoeten, vloeren, stoelen ed meepakken gezien die twee koters van 2 en 4 jaar.
Wij hebben hier vodden van Vileda, Friss, een merk van de Spar, een merk van de Fera en nog iets onbestemd.

Die onbestemden, daar heb ik het niet mee, dat veegt meer vuil uit dan op en dat lijkt geen water op te nemen, dat laat strepen achter dat het niet meer kan.

Die van de Fera zijn op zich wel ok maar verdragen geen hoge temperaturen, dus na 3 keer wassen zien die er niet meer uit, is de naar helemaal gekromd en plooit dat dus ook niet meer op.

Vileda, nu beginnen we aan het echte werk, die vegen tenminste het vuil op, die verdragen hoge temperaturen maar laten nog strepen en ik die worden niet echt meer schoon. Dat is met een zachte bovenkant en meer grove onderkant en die onderkant, daar blijft precies nog vanalles in zitten…

Het merk van de spar, het is geen microvezel maar ook geen zeemvel, het houdt het midden. Maar wat een plezier, dat laat geen strepen, verdraagt hoge temperaturen, blijft niets in hangen, tot dusver het beste.

Gisteren kocht ik er van Friss, die zeggen hoge temperaturen te verdragen maar dat weet ik dus nog niet. Ik kocht een duo setje keuken en de “werkblad” vod is een echt plezier. Dat is nog beter dan dat van de Spar. Er is ook een vaatwas vod bij met aan de ene kant een schuur kant en de andere microvezel. Ook daarmee ben ik super blij.

U ziet, op woensdag namiddag gingen wij vroeger naar mijn Meme. Die heeft een inox wastafel die na 50 jaar nog steeds blinkt als een spiegel. Ge staat er als kind niet altijd bij stil, alleen herinnerde ik mij dat daar altijd met zo’n bol staal in werd gewreven. In de namiddag was het ten strengste verboden in die wasbak nog een lek water te laten lopen tot het avondeten. Ik vond dat als kind zwaar overdreven maar als ge uw eigen huishouden begint te draaien, dan begrijp je al wat meer. Dus ik heb met die duo doekskes een moderne staalbol in huis en wrijf hier ook gelijk een halve zotte mijn inoxen bak proper. En blinken dat dat doet. ’t is jammer dat mijn meme geen blogs leest want dan zou ze hier nog trots op mij kunnen zijn.

Voila nu weet ge het ook.

Londen

Het lag al heel heel lang vast. Londen. Met mijn beste vriendin, en toen kwamen er nog wat vrienden bij.

David Bowie in het V&A. http://www.vam.ac.uk/content/exhibitions/david-bowie-is/
Het stond ergens in maart in de Standaard. Er waren na dag 1 van de aankondiging van de tentoonstelling nog maar 3000 tickets over.
Snel zijn was de boodschap en dus boekten we in maart een treinrit naar Londen, 2 tickets voor David Bowie en een hotel kamer in het Crown Plaza in Shortditch.

Vorige zaterdag was het dan zover. Tijdens de heatwave trokken we naar Londen. Een deel van het gezelschap van vrijdag tot zondag. Griet en ik van zaterdag tot maandag (voor de tentoonstelling).

Londen is de MAX. Het district Shoreditch is de MAX. Voila, in een notedop.
Het was voor mij 4 jaar geleden dat ik er nog was geweest. Tal van nieuwe gebouwen rijzen uit de grond in The City, het verkeer is een pak minder, Shoreditch en Borough zijn iets drukker, er zijn meer winkels en kleine eetgelegenheden bijgekomen, de stad is en blijft ongelooflijk.

We bezochten Tate Modern, V&A en het RA voor de fantastische tentoonstelling van Richard Rogers, een man met een plan.

Wat deden we nog meer?

Eten in Byron, in Borough Market, Rivington Grill, nude espresso, Leon, Ping Pong, wasabi, Poppies, zoals ge ziet, ne mens moet eten 🙂 en dan ben ik al vergeten waar we overal iets zijn gaan drinken. Ik kan u zeggen dat het allemaal goed was, voor elk wat wils en allemaal redelijk qua budget. Behalve den drank dan, maar in Londen is drank gewoon duur.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Shoppen in alle kleine winkeltjes in Shoreditch, de grote zondagmarkt in de overdekte hallen aan Spitalfields Arts Market, Top Shop, Cath Kidston, vintage shops, nog meer vintage shops. Manolo’s at Liberty’s met bijbehorende blaren plakker…

De Big Ben van dichtbij zien, Millenium Bridge eens oversteken, London Bridge eens oversteken, langs de Thames een wandelingetje maken, een zomer festival bezoeken, met de bus rijden, met de metro rijden,

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Met andere woorden, den toerist uithangen 🙂

En dan even terug naar David Bowie.

Ik ben al lang een fan van David Bowie. Twee events hebben daartoe bijgedragen:

1. de film Labyrinth : http://youtu.be/VppuD1St8Ec , verliefd op de tovernaar

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

2. David Bowie en Tina Turner : http://youtu.be/Of1HV4b0ccg toen was het helemaal om zeep. 5 en verliefd op David Bowie. Een liefde voor het leven en toen moest ik zijn muziek nog leren kennen.
Als ik ooit trouw wordt het deze http://youtu.be/HB-yVxtj43g
Ik heb hem een beetje achterstevoren leren kennen.

Ik was dan ook zeer benieuwd naar de tentoonstelling die beloofde zijn kostuums te tonen en zijn daarmee gepaarde periodes in zijn muziek.

Uiteraard was het fantastisch om alle kostuums te zien, de liedjes teksten, videoclips, foto’s enz.
Maar het was geen goede tentoonstelling. Het was er heel donker, de teksten waren zwart op oranje gedrukt, heel klein gedrukt waardoor je echt dichtbij moest staan om het te kunnen lezen wat in een tentoonstellingsruimte met waanzinnig veel volk amper mogelijk is. De teksten waren genummerd maar de kostuums/teksten/video’s niet. Er zat geen enkele logica in, eerst was het thematisch, dan chronologisch, dan wat bij mekaar gesmeten. De gigantische video wall was heel indrukwekkend maar opnieuw jammer dat de kubussen die random waren geplaatst met duiding van de wall ervoor zorgden dat je voor de wall moest gaan staan en het zicht blokkeerde voor de anderen, het opnieuw niet duidelijk was wat de link was met de wall en daardoor de boodschap verloren ging. Gelukkig ontdekte ik het mooie Rock ’n Roll suicide  anders had ik helemaal teleurgesteld geweest. Gelukkig was er een shop en kocht ik mij een schoon paar Ziggy oorbellen en Compilatie CD.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

London, I will come again.

leef

Ik leef nog, maar het is dat de tijd mij aan het inhalen is.

Een paar zware deadlines op het werk…
maar we hebben ze gehaald, tevreden klanten, joepie

Een tuin die dringend aandacht vroeg
haag geplant (taxus en beukenhaag), fruitbomen (twee appelsoorten, jonagold en cocks) geplant, terras laten aanleggen, leibomen gezet (amberbomen of ook Liquidambar), dakplatanen geplant. Gelukkig bestaan er papa’s, het was anders een onbegonnen werk geweest. Het heeft in totaal dan ook 4 weken in beslag genomen eer alles deftig de grond in zat.

Twee kinderkamers die afwerking vroegen
1 week kinders aan zee met oma en opa = mama en papa 1 week om twee kamertjes met gyproc af te werken, schuren, schilderen, … maar met het doel (twee kinders op mooie kamers met deur!) voor ogen zijn we ook hierin geslaagd

Een eindwerk in progress
Het is ongelooflijk maar deze blog ben ik ongeveer gelijktijdig gestart met mijn opleiding Grafische vormgeving. Met de verjaardag van Daan (en mezelf) binnenkort eindigt meteen ook mijn laatste jaar opleiding. Dé opdracht dit jaar is het eindwerk en daar zijn we gelukkig aan de laatste loodjes.

en dan VAKANTIE! zon zee strand, we hebben het nodig

vrouwen

Vrouwen en ICT was het topic van een event dat ik enige tijd geleden bijwoonde.

Het had een leuke boeiende avond moeten zijn en dat was het waarschijnlijk ook voor de meeste aanwezigen daar maar niet voor mij. Ik ergerde me namelijk.

Ik denk altijd dat er op zo’n gespreksavonden toch eens iemand met een pasklaar antwoord gaat komen op mijn prangende vragen zoals: hoe krijgen we nu meer vrouwen in ICT, waar starten we, hoe krijgen we ze geïnteresseerd.

Ik wil niet te denigrerend doen over de gesprekspartners van de avond en de eerste spreker lostte wel een deel van de verwachtingen in maar maakt de kapitale fout van te doen alsof vrouwen het maar aan zichzelf te danken hebben dat ze niet in ICT geïnteresseerd zijn want het is overal en als je maar je best doet dan geraak je overal, kijk maar naar mij.

De tweede was een part erger, een langharige langpootmug die duidelijk net was gaan shoppen (zei ik venijnig omdat ik in 3 jaar nog geen een keer op mijn gemak is zelf ben kunnen gaan winkelen en ondertussen het gevoel heb dat “fashion” niet meer in mijn kast hangt) die wat stond te verkondigen dat flexibel werken de oplossing was want dan kon ze gaan sporten wanneer ze wou. Een beetje realiteitszin had leuk geweest.

Ik zweer u, ik beet er bijna mijn tong af. Was me dat daar een lesje, dus ik moet maar mijn best doen en dan kom ik er wel, flexibel werken dat is om te kunnen sporten en dat ik niet geïnteresseerd ben in ICT dat is maar mijn eigen schuld.

Dus ik na afloop van de gesprekken naar de eerste dame.

Dat ik het niet eerlijk vond dat ze zo deed alsof het allemaal van zelf gaat. Want met twee kleine kindjes thuis heb ik tegenwoordig het gevoel dat ik alleen maar werk en snottebellen veeg. Als ik wil sporten of afspreken met vriendinnen of naar een event gaan als dit ik hemel en aarde in agenda’s moet bewegen.
Ik kreeg gelijk, ik stond paf. Maar ze praatte er niet graag over. Ze voelde zich nog te schuldig over “die” periode. De periode van de kleine kindjes, en daarna van de puberende kinderen. Als je er niet bent als mama en het moet overlaten aan babysitters en nanny’s. Ze kon het nog niet zeggen. Maar wel tegen mij, one to one. (vandaar dat ik haar privacy respecteer en haar naam niet noem)

Maar daar stond ik dus. Compleet perplex en out of my mind kwaad. Want dat is nu net het hele punt. NIEMAND zegt de waarheid. Niemand zegt eerlijk dat het gewoon verschrikkelijk moeilijk is om een fulltime job te combineren met een huishouden. Het schuldgevoel dat vele ouders hebben omdat ze niet anders kunnen dan kinderen van 7h ’s ochtends tot 18h ’s avonds in opvang te steken is verschrikkelijk. Zelfs een part-time job is moeilijk, ik ken vrouwen die een part-time doen om op hun part-time dag werk in te halen van de andere dagen maar dan moeten ze zich niet schuldig voelen als ze hun kindjes eens op tijd van school halen!!!

Is dat de wereld waarin we willen leven. Is dat het soort feminisme dat we willen.

Het glazen plafond dat is, hoe erg het ook klinkt, het wonder dat de natuur ons heeft gegeven, de kracht om kinderen te krijgen. En wanneer maak je carriere. In je 30’s. en wanneer heb je kinderen. Voila.
En ja, er zijn bedrijven waar ze daar rekening mee proberen houden, maar niet alle bedrijven willen of zelfs kunnen dat.
Dus als we het debat over vrouwen in topfuncties, flexibel werken, ICT-jobs etc eerlijk willen voeren, dan moeten we beginnen eerlijk zijn.

Zoals een kennis laatst in de Colruyt nog naar me riep, “Hey Dewi, feminisme dat verdwijnt met de eerste kakpamper van je baby”, ik wist niet of ik moest lachen of huilen maar ze had gelijk, terwijl ze net als ik zich een weg baande met haar twee koters naar de pamper afdeling.
En toen ik ons zo zag besefte ik dat, ondanks onze beste wil, goede opleiding en uitdagende job, op het einde van de dag het liefst bij onze kindjes zijn. En dat houdt veel vrouwen van die topfunctie weg.

Ik ben nog niet rond in de gedachtengang, het is nog aan het groeien. Ik kom er zeker nog op terug.

IM

Lieve Peter

94, daar mag je niet over klagen hé. Dat is bijna 3 keer mijn leeftijd. Menigeen tekent onmiddellijk voor jouw lange relatief gezonde leven.
National Geographic en je moestuin, dat was je lang leven. Je kon je zo verwonderen over techniek. Ik heb pas beseft dat je ook jong bent geweest toen je nog met moeke vertelde over jullie bouwperikelen.
We hebben geprobeerd je wat mee up-to-date te houden met de laatste innovaties, computers, smartphones, volledig uitgeruste wagens… het was in jouw tijd wel wat anders.
Over je jong zijn tijdens de oorlog, daar mocht je niet veel over vertellen, maar ik moet wel steeds aan je denken als ik voorbij Breendonk rijd.
Ik wil je ook vertellen dat ik serieus angstzweet heb gehad in je kleine Peugeot 205 toen je ons al eens van school kwam halen.
Sorry voor alle keren dat ik zou blijven slapen maar zoveel heimwee had dat je ons mama moest bellen om mij terug te komen halen.
Bedankt voor het spelletje met de poes met Daan en Mauro. Ik ben blij dat jij Maurotje nog hebt gezien. Voor ons moeke kwam hij iets te laat. Ik kan niet geloven dat ze al bijna 2 jaar niet meer bij ons is.

Peter, het ga je goed daar bij ons Moeke, terug samen.

Dikke kus!