geheim

Sinds ik ben bevallen behoor ik tot de geheime club van het moederschap. Ondanks alle openheid op verschillende blogs van vele (vooral) jonge mama’s, wordt het echte verhaal vaak niet verteld. Vaak omdat je je als mama ook schuldig voelt als je aan het klagen bent over dat mirakel/monster dat je hebt gebaard. Ook ik ben schuldig aan het schuldig voelen als ik vertel over het minder rooskleurige verhaal van zwangerschap en moederschap.
Dus, sinds ik mama ben krijg ik de “echte” verhalen te horen. Van mijn grootmoeders, tantes, nichtje, … . Over borstvoeding die niet op gang kwam, over het kolven en gevoel dat je precies een melkkoe bent, over de machteloosheid als je je kind niet stil kan krijgen, over de onzekerheid die iedereen heeft gevoeld en hoe ermee omgaan, de lange nachten, reflux, onbegrip van de omgeving, het omgaan met goedbedoelde raad enz. Ik wijs ze er dan vaak op dat ik die verhalen wel graag op voorhand had gehoord, maar misschien hebben ze wel gelijk dat je ze pas begrijpt en dat je pas luistert als je er zelf voor staat. Omdat je dan pas die gevoelens kan plaatsen en ten volle de impact ervan verstaat.