Dubbel opgelucht.
Dankzij het paardenmiddel “antibiotica” en niocitronnekes kan ik sinds een week terug enigszins vrij ademen. Dwz voor diegenen die mij niet hebben gezien de voorbije dagen. Ik kan meer dan 1 keer achter elkaar ademhalen zonder in hoesten uit te barsten of mijn neus te snuiten. Het is nog niet over maar al beter. Dokter zegt dat het van die mega bacterieën van het rusthuis is dat ik zo ziek ben. Blijkbaar, hoe zwakker je bent hoe sterker bacterieën kunnen worden en dan kan je daar als gezonde jonge mens nogal geveld door worden.
Tweede opgelucht, een beetje dubbel, maar het is nog niet raak. Ik ga eerlijk zijn dat heel het gebeuren me toch meer aangrijpt dan oorspronkelijk gedacht. En toen dan bleek dat het nog niet zover was, viel er toch een beetje een pak van mijn hart. Alsof we een goede generale repetitie hebben gehad en dat het nu ok is. Het is zoals opmoeten om te gaan spreken en ze verkeerdelijk eerst jouw naam afroepen, de zenuwen grijpen je rond de keel, je maag draait dubbel om, en dan blijkt dat je nog niet op moet, dat je nog een beurt mag wachten. En tegen dat het dan zover is, zijn de ergste zenuwen gezakt en blijkt het een fluitje van een cent.
Kortom, dubbel opgelucht en nu hup met de geit, we zijn der helemaal klaar voor
Silmarven 